ఏమైంది నాకీ రోజు
మనస్సుపదే పదే వేగిర పడుతోంది
అదేం ఖర్మో…
ఇంకా తెలవారదేం!
రెండు వందల మైళ్ళ దూరం
అలవాటు లేని ప్రయాణం…
అలసిన శరీరం నిదురమత్తులోకి జారదేం?
ఓహ్…
నిన్ను చూడాలనే ఆరాటంతో
కునుకు రావడం లేదనుకుంటా!
నిదుర మత్తులో ఈ నగరం
పసిపాప మోములా ప్రశాంతంగా ఉంది
అక్కడక్కడ వినిపించే చిమ్మెటల సవ్వడి
అప్పుడప్పుడు వినిపించే గుడ్లగూబ అరుపులు
ఇవి తప్ప అంతా ప్రశాంతమే
మరో అలికిడైనా లేని వేళ
నా రాక నీకు తెలిసేదెలా?
ఆకసాన చందమామనై,
చందాంశు కిరణాలను
నా చూపుగా మలచి,
సగం తెరచిన కిటికీ గుండా నిన్ను చూడాలని…
నీకూ నాకూ మధ్య దూరాన్ని
పిల్ల తెమ్మరనై చెరిపెయ్యాలని…
ఎగసి పడే నీ కురులని
అలవోకగా సరి చేయాలని…
వేకువలో వేగు చుక్కనై
నీ వాకిటి ముందు వాలాలని…
నీలి మబ్బుల గొడుగు కింద
నిదుర మత్తుని పులుముకుని
ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ మంచం దిగే నిన్ను
చూడాలని ఒకటే ఆరాటం…
తొలి సంధ్య వేళ
వాకిట కళ్ళాపు చల్లి,
అణువణువూ మమేకమైపోతూ,
నాజూకు వేల్ల మధ్య నుండి
తెల్లని ముగ్గు ధారల్ని పోస్తూ,
తుంటరి గాలి చేసే అల్లరికి
అలలా కదిలే ముంగురులని
పైకి ఎగదోసినప్పుడు…
నీ నుదుటిపై అంటుకున్న ముగ్గుని
నా అర చేత తుడవాలని…
అభ్యంగన స్నానం చేసి
ఆరుబయట తలారబెట్టుకుంటూ
అద్దం ముందు మెరుగులు దిద్దుకునే
నీ పక్కన చేరి…
అల్లరి చేయాలని
మనసంతా ఒకటే ఆరాటం.
ఇప్పుడు…
వేకువ ఝాము కళ్ళాపులెక్కడ
ముని వాకిట ముత్యాల ముగ్గులెక్కడ
ఏసీలు వచ్చాక తెరచిన కిటికీలెక్కడ
నాగరికత పెరిగాక
నా ఆశ నిరాశేగా!
FROM MY HEART 